Szybka pobudka i zbiórka – wieczorem chodzili jacyś ludzie, nie chcemy mieć żadnych nieprzyjemności. Na początku tempo mamy znakomite – 20 km ze średnią 26, a więc przelotowa w okolicach 30 km/h.
W Virpazarze skręcamy w tunel, który okazuje się płatny – może jednak przepuszczą? Pierwszy tunel – ok. 600m – jest zakaz jazdy rowerów, ale po lewej stronie – w Polsce by nie obowiązywał, uznaję że tutaj jest tak samo. Za tunelem podjazd i punkt opłat, na którym jednak nas nie przepuszczają „bo nie”. Kierownik próbuje nam złapać stopa, ale niestety się nie udaje. Rezygnujemy z przejazdu tunelem i ogólnie odwiedzenia Baru – nie chcemy mieć nieprzyjemności z policją, bo ominięcie bramek byłoby dziecinnie proste.
Skręcamy zatem na serpentyny, które przywiodą nas nad wybrzeże. Za Petrovacem spotykamy starszego rowerzystę z Włoch – jechał do Baru na prom, który miał za jakieś 2.5 godziny i 30 km – pewnie zdążył.
Upał staje się powoli nieznośny, stajemy pod sklepem przed Budvą na lody. Szukamy już miejscówki, ale ceny wysokie – 15 euro/osoba, kemping za 6. Jedziemy dalej z nadzieją na tańszy nocleg i nie zawodzimy się – 7 euro/osoba w podstawowych, ale wystarczających warunkach.